Kemping Bergesruch w Illhof niedaleko Norymbergi

Rok 2015, wrzesień:

Robi się coraz później. Deszcz jest uparty i od czasu do czasu siąpi, a my nadal nie dotarliśmy do odpowiedniego miejsca na nocleg. Do wyboru mamy trzy, przed wyjazdem znalezione w Internecie, kempingi. Zawsze tak robimy. Przygotowujemy sobie informacje o potencjalnych miejscach noclegowych. Dane adresowe, mapki dojazdowe jakieś zdjęcia. Ot, błogosławieństwo Internetu, że aż żal nie skorzystać. Zdobyta wcześniej wiedza oszczędza sporo czasu w podróży, czasu, który w przeciwnym razie stracilibyśmy na poszukiwania. Drukowane przewodniki (zawsze wieziemy ich całą bibliotekę) pod tym względem, nie wiedzieć czemu, zupełnie się nie sprawdzają. Z niewiadomych przyczyn po macoszemu traktują kempingi i pola namiotowe. Jeśli już o nich wspominają, to zaledwie o jednym lub dwóch w okolicy. Za to o hotelach, restauracjach, pubach i dyskotekach są całe strony. Zupełnie jak gdyby turysta na wakacjach tylko imprezował albo wylegiwał się w hotelowych pieleszach.

Mijamy niemieckie wioski

Za miejscowością Pegnitz zjeżdżamy z autostrady. Campingplatz Betzenstein jest pierwszy na naszej liście. Po przejechaniu, ładną drogą wśród pól i lasów, kilku kilometrów trafiamy na miejsce. Okolica piękna, malownicza, chociaż mokra od mżawki i deszczu. Pola, łaki, laski, zagajniki zachęcająco błyszczą wilgocią. Niestety nie spędzimy tu nocy. Pole namiotowe jest wprawdzie ogromne i prawie puste (z wyjątkiem kilku indiańskich tipi – pewnie do wynajęcia), ale do toalet stamtąd daleko i raczej brakuje podłączeń do prądu. Są wprawdzie wyznaczone miejsca dla kamperów, utwardzone, wyposażone w przyłącza elektryczne ale wszystkie zajęte. Wszędzie stoją ogromne domy na kołach, a ich właściciele przygotowują kolacje. Wygląda to na jakiś zlot miłośników tego typu podróżowania lub coś w tym guście. Kilka minut zastanowienia, krótki spacer pozwalający poznać teren i chociaż jest już późno wyciągamy kolejną kartkę z adresem kempingu, koleją mapkę, zawracamy i mkniemy z powrotem do autostrady.

Niemiecki domu w kratę"

Ołowiane chmury jak mokra puchówka wiszą nad autostradą i psują nasze, już „zmęczone” humory. Zaczynam się denerwować. Nie lubię późnych poszukiwań noclegów. Nie lubię po ciemku błądzić się po nieznanych drogach. Nie lubię też późnego rozbijania obozowiska. Ale czasami trudno tego uniknąć. Na Campingplatz "Bergesruh", którego teraz szukamy, trzeba z drogi nr 9 zjechać zjazdem nr 48 w kierunku na zachód. Mapki mamy dokładne, ale dojazd jest trochę zawiły. Jedziemy przez niemieckie wioski pełni nadziei, że na końcu drogi, która  z turystycznego punktu widzenia jest naszym zdaniem zupełnie do nikąd, będzie jednak kemping z prawdziwego zdarzenia. Mimo posiadanego adresu nie jesteśmy tego pewni, bo okolica w stu procentach rolnicza. W Polsce w takim miejscy byłaby najwyżej agroturystyka. A kemping? Dlaczego w takim miejscu miałby być kemping?

Kolejny kościółek

Jest coraz ciemniej. Kolejny skręt w boczną drogę, kolejna wioska, jeszcze mniejsza niż poprzednia. Kolejny, wiejski kościółek co raz mniej widoczny w mroku. I wreszcie jest. Drogowskaz na kemping. Potem kolejny i kolejny. Wjeżdżamy do wsi o nazwie Illhof. Alleluja. Jednak jest, prywatny, rzekłabym agroturystyczny, ale duży i w pełni wyposażony we wszystko co biwakowiczowi potrzebne kemping. Miła pani gospodyni melduje nas i pobiera opłatę. Oferuje mapki okolicy, jakieś foldery. Szkoda tylko, że leje, a my musimy ugotować kolację. Parasol słoneczny zupełnie się nie sprawdza jako dach. 

Gotowanie kolacji w deszczu

Mokrzy i zmęczeni, ale rozbawieni i jednak najedzeni kładziemy się spać. Procentuje nasz pomysł spania w samochodzie. Jest sucho i ciepło. Dobranoc.

Kemping Bergesruh w Illhof

Otwieram oczy i słucham. Cisza. Nie pada. Uchylam okno samochodu. Do środka wdziera się mokry od rosy zapach wrześniowego poranka. Rzut oka na niebo. Przez mlecznobiałą firankę mgły i chmur nieśmiało przebija błękit. Jest szansa na słońce.

Trzeba włożyć buty bo trawa jest mokra jak gąbka. Idealnie sprawdzają się moje „żabki”, czyli intensywnie zielone butki z plastiku. Wsuwam w nie nogi, otwieram drzwi i wciągając kurtę wychodzę na zewnątrz. Chłodno, ale to przecież wrześniowy poranek.

Kemping jest spory. Ładnie utrzymany. Za szpalerem drzew owocowych i niewielkim żywopłotem rozciąga się widok na pola. Teraz widzę, że spaliśmy w starym sadzie. Drzewa nadal rodzą owoce. Jabłka i gruszki. Owoce jeszcze nie dojrzały.

Kemping Bergesruch pod gruszami

Na kempingu stoi sporo przyczep, większość jednak już pustych. Z domku na kółkach parkującego obok wychodzi małżeństo.

- Guten morgen.

- Guten morgen – odpowiadamy. Nasi jednodniowi sąsiedzi wyposażeni w kijki do nordic walking znikają na polnej drodze. Już wiemy w jakim celu ludzie przyjeżdzają na ten położony zupełnie na odludziu kemping. 

Coś gorącego do picia, śniadanie, kanapki na drogę i kawa do termosu. Andrzej zwija kabel elektryczny. Chowamy pościel. Bagaże wracają na tył samochodu. Jeszcze rzut oka na obejście właścicieli i odjazd. Kierunek – Norymberga.

*   *   *

Kemping Bergesruch to bardzo dobre i warte polecenia miejsce na nocleg. Czyste łazienki, chociaż kabin prysznicowych jest niezbyt wiele i w przypadku dużej liczby gości może być problem. 

W 2015 roku Wifi było tylko w okolicy recepcji.

Otoczenie sielskie.

Ceny przystępne.

Adres strony internetowej kempingu: 

                          http://www.camping-bergesruh.de/